Πέντε ανόμοια διηγήματα. Σε γενικές γραμμές τα βρήκα επίπεδα και ανούσια, χωρίς αλλαγές και ανατροπές, δυστυχώς χωρίς τέλος (τουλάχιστον όχι με την έννοια της \"καθάρσεως\"). Το μόνο που ήταν κάπως καλύτερο ήταν το δεύτερο, το Χαλιά τινάζω, μόνο και μόνο γιατί αφορά αναμνήσεις παιδιού από την Πόλη της δεκαετίας του 50, το πώς μεγάλωσε, το πώς έζησε με τουρκάκια, τι σκανδαλιές έκανε, αρκετά τρυφερό και ρομαντικό (επίσης χωρίς τέλος). Άντε να ξεχωρίσω και το τελευταίο, το Κύριος Δημοσθένης, για έναν ηλικιωμένο με άνοια, που καταφέρνει να το σκάσει από το σπίτι και τον ψάχνουν τα εγγόνια του. Δυστυχώς έχω διαβάσει και καλύτερα διηγήματα από τις εκδόσεις Τσουκάτου.